In de financiële markten van ontwikkelde economieën is sinds de crisis van 2008 een paradox ontstaan. 'Onconventioneel monetair beleid heeft een toevloed aan liquiditeit gecreëerd. Maar een reeks recente schokken suggereert dat macro-liquiditeit nu gekoppeld is aan ernstige marktilliquiditeit.'
Hij wijst onder meer op de 'flash crash' uit mei 2010 toen in 30 minuten de belangrijke Amerikaanse aandelenindices met bijna 10 procent onderuit gingen om daarna snel te herstellen.
In het voorjaar van 2013 volgde de 'taper tantrum' die de Amerikaanse kapitaalmarktrentes in korte tijd met 100 basispunten deed opstuwen, en in oktober daalde de yield op treasuries in enkele minuten met bijna 40 basispunten. Volgens statistici zou zoiets slechts eens in de drie jaar miljard jaar zich voordoen.
De meest recente schok vond afgelopen maand plaats, toen in een tijdsbestek van slechts enkele dagen de Duitse bund van 0,05 procent opliep naar bijna 80 basispunten.
Hoe zulke schokken kunnen ontstaan in grote, liquide markten als de Amerikaanse aandelen- en Duitse obligatiemarkt? Roubini wijt dit onder meer aan flitshandelaren die (op de Amerikaanse aandelenmarkt) vooral aan het begin van de dag en in het laatste uur van de handelsdag actief zijn. Daarbuiten is er volgens hem weinig handel.
‘Over time, the longer central banks create liquidity to suppress short-run volatility, the more they will feed price bubbles in equity, bond, and other asset markets. As more investors pile into overvalued, increasingly illiquid assets – such as bonds – the risk of a long-term crash increases.’